11 Eylül, uykumu rahat bırak!

Hayatımın en kötü kararını verip (gerçi diğerini yapsaydım bunu bilemezdim; aynı mantıkla hala bilemem) buraya ilk gelmemden 16 gün sonra oldu 11 Eylül. Hatta bunun durumu doğrular birşey olduğunu düşündüm. Acıları paylaşmayı severim.

İşin ince taraflarını, ülkede o anda pek farkedemedikleri şaşkınlığı, ikide bir bazı endişelerle boşaltılan binaları, doğululara şüphelerini, birara ciddi korku yaratmış antrakslı mektupları, itici bayrakları filan bir kenara koyalım, benim hayatıma en direk etkisi terörist diye içeri atılma olasılığı olmuştu. Çünkü ben makas taşırım!

Saldırılardan sonra hava taşımacılığının önemli adamlardan oluşan komisyonu toplanıp çok önemli buluşları olarak artık makasın bir silah olarak algılandığını açıklayıp yasaklamışlardı. Ama ben yanımda hep makas taşırdım. Gazeteden birşey keserim, bazen öğrencilere dağıtmak için birşeylerin fotokopisini çekip kesip birleştirmek gerekirdi, veya birgün pilotu etkisiz hale getirmek gerekir diye filan.
11 Eylül’den birkaç ay sonra da Washington Post’un ön sayfasında vardı: “Uçağa makasla binmek isteyen Arnavut öğrenci yakalandı!” Gözlerim büyümüştü, o bendim. Hatta mendillerin arasına mı ne sakladığı makası bulmuşlar filan. e, tabi ki, herşeyi birbirinin içine koyarsın ki az yer kaplasın. [Nerde acaba şimdi o Arnavut oğlan?.. Herhalde hemen bırakmışlardır, tabi hala Guantanamo’da değilse…] Ben de hep yanımda taşıdığım çantamı uçağa yanıma aldığımdan uçuş gününden bir gece önce her yere post it’ler koyardım, MAKAS yazan. Hala bir yerlerden çıkabiliyor o post -it’lerden.

Neyse, makas meselesini sorunsuz atlattık. Aynı komisyon geçen yıl o kırtasiye makaslarıyla artık kimseye zarar verilemeyeceğine karar verip serbest bıraktı. Ama bu sefer de yazın sonundaki hala ne olduğu anlaşılamayan olaylardan sonra yeni yasaklar getirildi. Her türlü sıvının artık uçakta tuvalete girip bomba haline getirilebileceğini keşfettiler. Her türlü sıvı… Bu çok geniş bir tanım. Hele benim için:

Pekmez: hayatın kaynağı, sağlığın tanımı.

Kolonya: kolonya işte. Çok bunaldın mı mendile döküp alnına koyup gözlerini kaparsın. Yapmadım hiç ama neden olmasın.

Şampuan: insan seçici olabiliyor.

Boğaz gargarası: çok gerekli.

Bunların hiçbirinin de bavulda gelmesi mümkün değil, çok riskli. Oradan oraya atıyorlar o bavulları, üstüne diğerleri geliyor, kesin patlar. O yüzden hepsi yanımda geliyordu. Bu olaylardan sonra hepsini kaybettim. Ama hepsinden önce cidden çok mühim başka birşeyi getirme hakkımı kaybettim:

Passiflora. O doğanın bize hediyesi, eczacılarımızın en önemli buluşlarındandır. Heyecandan, endişeden için içini, miden kalbini yerken bir damlası seni huzur denizinde yüzdürür. Tansiyonun bir anda 22’den 10’a, nabzın 150’den 60’a düşer. Bazı geceler uykunun gereği ve şartıdır. Yan etkisi bilindiği kadarıyla yoktur. Daha ne olsun..

İsmi pasifleştiren çiçekten gelmiyormuş sandığım gibi. Passion flower’dan geliyormuş. Passion da Passion of Christ’tan. Bu kıtaya gelen ilk İspanyollar çiçekteki şekili haçtaki İsa’ya benzetip böyle demişler. Yüzlerce çeşidi var. Sayfayı tropikal gösteren görünümleri var. Ama bende o büyülü sıvısı artık yok. Bu durumda içimden ösym götümü ye şarkısını söylemek geliyor nedense -o güvenlik komisyonlarına-, düzeyi düşürmek pahasına.

…

Bu da passiflora’yı ararken çıkan hamak: