kalipso tadında

Nadiren, yılda birden bile az gittiğim bir alışveriş merkezi var. Birsürü metro, sonra bir uzun otobüs yolu uzakta. Ancak alışveriş bakterisinden vücudumda karıncalanma dayanılmaz olduğunda gidiyorum. Bugün de yoldaydım. Otobüse bindiğimde hava kararıyordu. Kadın (şoför) ışıkları kapadı. Tam şehirlerarası yolculuk gibi oldu. O yolculuğun da en güzel anı ışıkların kapandığı andır diye düşündüm. Ki yanımdaki kadın tepe ışığını açtı. Evet, o yolculuğun en kötü anı da yanındakinin -ki genelde kadın değildir- otobüste ışığı yakan tek kişi olmasıdır.

Ne çok yaptım o yolculuklardan. En çok Ankara-İzmir arası. Sıkıldıkça ben eve gidiyorum derdim Perşembe’den. Pamukkale, Kamil Koç, Ulusoy, pardon Ulusoy yoktu o zaman henüz İzmir’e, ATS vardı, ATS’ye atlar, giderdim; artık hangisinin saati uyarsa (hangisi daha geçse), hangisinde son gün yer bulunursa. Ulusoy gelsin isterdik. Sanki o temsil edecekti bizi. Pamuk ve Kamil aksiliklere fazla açıktı, fazla taşraydı, Varan da fazla üst sınıftı. ATS’yi öyle sanardık birara, öğrenci dostu, bize göre. Kısa sürdü ama bu, Ahmetoğulları Taşımacılık Sanayi gibi bir ismi olduğunu öğrenmemizin de rolü vardır belki.

İyi olurdu kaçamak. Ev için de iyi olurdu. Sonra kirlileri götürürdüm, annem yurdun çamaşır makinasından daha çok seviyor yıkamayı diyerek. Sevimli bir deterjan reklam vardı eskiden (ailemizin deterjanı omo’dan tabi), anneler gününde eve oğlandan büyük bir paket gelir, anne açar, kirliler çıkar, yine de güler anne. Biz o sahneyi canlı yaşadık. Ama benden değil (yoksa ben yaşayamazdım, di mi, tahmin etmeniz gerekirdi), abimden olurdu paket.

*

Dönerken otobüs daha uzun sürüyor. Işıkları kapadı yine adam. Topu topu birkaç kişiydik otobüste. Zaten şehirdışında gidiyoruz. O zaman tam şehirlerarası yolculuklara benzedi. Haftaiçi ve bayram değil seyran niye gidelim zamanlarının boş otobüslerine. Yollarda olmak. Ah, şimdi açıkdenizlerde olsaydım diye nakarat edilen tek Türk kalipso şarkısı o sırada dolandı dilime. Nakaratın devamını bir türlü hatırlayamadım ama: kaptana söyleyip ıssız adada kalsaydım, veya kumsalda yatıp margaritamı yudumlasaydım gibi alternatifler geldi aklıma.
*

Tatil resmen yarın başlasa da şehir bayağı boşaldı. Arada annesin-babasını, veya sadece annesini veya sadece babasını (burada boşanma oranının %50’nin üstünde olduğunu bilmiyorsunuz tabi siz) karşılayıp eve götüren çocuklar vardı metroda. İlişkiler biraz daha durgun, uzak, soğukkanlı, olgun göründü ama bana. Çocuğu büyük de olsa ‘sütünü içiyor musun yavrum’ demiyormuş gibi anneler.

Size bugün sebebiyle ‘nihai’ Şükran günü şarkısını çalayım. Böylece siz de Şükran gününü kanınızın son damlasına kadar hissedesiniz diye. Bir noktada eminim, nedir ya bu garip şarkının sözleri diyeceksiniz.

Alice’s Restaurant dönemin hippi şarkısı. Vietnam Savaşı için askere alınma mecburiyetinden kaçmanın, bir kesimin gayet tabii davası olduğu dönemin.