Parmak ıslatan* metro maceraları – bölüm: 46

Metroda yan duran koltuklara oturdum. Hemen yanımda da ileriye dönük ikili koltuk ve koltukta bir kız uyuyor. İnce yüzlü, kırılgan ifadeli bir kız. Ben kızı seyrediyorum. Mutlak ki o beni seyretmiyor. Arada gözlerini açıyor ama genelde devam ediyor. Sonra, duraklarda durunca ve insanlar binince yer açmak için yana kayıyor, ben de yanına oturayım mı diye ayağa kalktığımda araya münasebetsiz bir kadın giriyor, ve ben de arkalara oturuyorum. Pöf! Neyse, sonra benim durağıma geliyoruz. Benim durağımı geçiyoruz. Sonrakinde de insem çok farketmiyor, hem belki o da iner. O inmiyor. Ben ayağa kalkıyorum, durağa yaklaşırken ve kapının önünde beklerken ona bakıyorum. O da bakıyor. Farketsem ve farkettiğimi farketse de çekmiyor bakışlarını. Doğru ya, zaten bakılmayacak gibi değilim. Tam gözümün altında, hiç alışılmamış bir yerde bir bant var. Cronenberg’in deforme kahramanları gibiyim.

İniyorum bakışarak karşılıklı. Ve tam bu anda, Daft Punk’ın, polisin, yemekte olduğu makarnadan yakasına damlayan domates sosundan o domatesin geçmişine gidilen videosundaki gibi o bantın neden yapıştığının hikayesine gidiyorum.

4 hafta önceydi. Kampüste yürürken biri seslendi. Havana’dan yeni gelmiştim ve sürekli etraftan seslenen (“tobaco, amigo”) bir tür gına durumundaydım. Normalde birşey demeden, selam vermeden geçip gitmem ama bu yüzden bön bön bakıp devam ettim. Zaten kimseyi de çağrıştırmadı. Sonra tekrar seslenince hatırladım, o da söyledi zaten. Geçen dönemki futbol dersinden bir oğlan. Bir futbol turnuvası varmış, sen iyi kalecisin, oynar mısın dedi. Niye olmasın dedim. Filan.

O hafta oynamadım, yorgundum. Maçlarımız hep akşam 9’da. Sonraki hafta çok iyi bir takımla oynadık ve hep önde gittiğimiz maçı son anda kaybettik. 7-6. Salon futbolu, inanılmaz hızlı oynanıyor. Gelen şutların sayısını anlatamam. Zaten maçın sonunda inanılmaz yorulmuştum. Artık zamanı geçiyor mudur, nedir..

Neyse, hala ümidimiz vardı. Bu hafta yenebileceğimiz bir takımla oynadık. Ama fazla kişi çağırmıştı takımı yöneten oğlan ve yönetmeyi başaramadı. 2-0’dan 2-2 oldu. Sonra bir pozisyonda rakip bir oğlan fazla açtı ayağından topu, sonra da bariz benim olan bir topa çok hırslı girdi. Çarpışma ve ben yerde buldum kendimi. Oturmuş, çenemi ve ağzımı yoklarken sanki salon kenarından sağlık ekibinin gelmesini bekliyordum. İlgi ve ihtimam lütfen. Oysa koşarak hakem geldi ve bana kırmızı kart gösterdi. Ne! İtiraz ettik. Hakemler toplandı. Yuh diyordu kenarda herkes. Ben kaymışım da o yüzdenmiş. Kaymadığım gibi bu niye kırmızı olsun ki. Sonra değiştirdiler, sarı oldu. Ve karşı tarafa penaltı verdiler. Ceza sahasında olmayan hareket nasıl penaltı oluyorsa. Ah, Tanrım, bu ülke ve futbol kültürü. Neyse, kabul ettik. Bir saniye bekleyin, yüzümü yıkayayım bari dedim. Yüzünü de göster kenardaki hakeme dedi hakem. O zaman anladım ki gözümün altında birşey var. Neyse, onla ilgilenmedim, yüzümü yıkadım. Başka bir oğlan kaleye geçmişti. Açıl açıl dedim, geçip penaltıyı kurtardım. Yani zaten alışkın olduğum futbol hatıraları böyle gerektirirdi. Ama sonuçta saçma hatalarla maçı kaybettik, elendik, ama olsun. Ben iyi oynadım. (Zaten daha fazla vaktim yoktu bir maça daha).

Maç sonu binanın önünde takımdakilerle laflıyorduk. Hava hala güneşli ve sıcaktı. (Bu cümle sanki bir yerden kazındı beynime). Diğer taraftan rakip takımdan biri ‘hey kale’ diye laf attı (kale derler mahalle aralarında, ‘keep’ de tam ona karşılık olmalı). İyi oynadın dedi. Teşekkür ettim. İyi kalecisin dedi. Sevindirik oldum. Oynamayan bilmez tabi, bu bir kızın size çok yakışıklısın demesi gibi birşey. Yaa, işte böyle oldu.

___________________

* parmak ıslatan, pageturner’ın (merak uyandıran?) çevirisi olmuş oldu. sayfa çevirmek için geleneksel olarak şöyle parmak ıslatıl..maz mı yoksa?

** takımdakilerin isimleri Ahmed, Nesim, İdris, Kadir, Yezid diye gidiyordu. Arap genelde. Kadir Azeri bir tek.